EEN WONDER.
Een tijdje geleden vroegen jullie of iemand als die iets bijzonders had meegemaakt dat eens wilde opschrijven. Dat heeft even geduurd omdat ik sinds dat ik 6 jaar geleden geopereerd ben, erg slecht zitten kan. Graag zou ik ook naar de Boekenwijzerdag zijn gekomen maar dat kan ik niet zo goed. Ik ben ook nog steeds aan het zoeken naar een oplossing voor mijn klachten. Ik heb ook de magnetiseur nog gesproken die jullie mij geadviseerd hadden en ofschoon hij aan de telefoon op basis van zijn stem  veel goeds over mij kon vertellen, kon hij juist dat grote probleem niet ‘tackelen’. Omdat ik nu een paar betere dagen heb gehad, heb ik nu mijn "wonder” opgeschreven.

De naam Kees in het verhaal heb ik verzonnen. De echte naam is anders.  Ik hoop dat jullie iets aan mijn verhaal hebben, of misschien andere mensen. Voor mij was het in ieder geval erg bijzonder. Als u iets aan het verhaal wil wijzigen dan kan dat hoor. Het was december 1994. Ik  was 36 jaar en had in juli van dat jaar besloten om bij mijn partner Kees weg te gaan. Ik was de boeken van Jozef Rulof nog niet zo erg lang aan het lezen. Ik begreep inmiddels wel dat ik dusdanige fouten had gemaakt dat ik in ieder geval weer terug naar de aarde zou moeten om het goed te maken. En daar was ik echt niet blij mee. Ook wist ik uit de boeken dat het moederschap "de hoogste kunst” voor een vrouw was en dat je geen fout zou maken als je weg zou gaan bij een man als hij jou dat kind niet wilde geven. 
In april 1993 hebben we elkaar ontmoet en het was zoals bijna in alle begin een prachtige tijd. Zou nu eindelijk mijn wens in vervulling gaan? Een gezin met kinderen. 

In februari 1994 gingen we al samenwonen en ik kon mijn geluk niet op. Ik  wilde heel graag kinderen, al heel lang, en ik hoopte dat Kees die 13 jaar ouder was en al 2 kinderen had uit zijn eerste huwelijk ook  nog kinderen met mij wilde. Ik had dat wel uitgesproken naar Kees, maar hij reageerde nooit zo. Ik hoopte dat dat toch nog goed zou komen. Ik hield heel veel van Kees en wilde hem ook niet kwijt. Maar naarmate de maanden verstreken werd mij langzaam aan wel duidelijk dat ik mijn wens niet wilde opgeven en dat Kees er toch wel erg tegenop zag om weer aan kinderen te beginnen. Ik moet er ook nog  bij vertellen dat we erg verschillend van karakter waren. De vrijheid die hij nodig had daar kon ik niet mee omgaan. Helemaal soepel verliep het dan ook niet tussen ons. Toch hield ik heel veel van hem.

Na enkele maanden te hebben samengewoond besloot ik bij Kees weg te gaan. Hij wilde geen kinderen meer en ook van zijn leefstijl lag ik nachtenlang wakker. Dit was niets voor mij, dat wist ik. Ik heb toen besloten weer mijn spullen te pakken en terug te keren naar de woonplaats waar ik vandaan kwam. Gelukkig had ik daar mijn baan nog. Ik ben weer terug gegaan naar Tilburg en heb daar heel wat gehuild en de kilo’s vlogen eraf. Ik kreeg nauwelijks een hap door mijn keel, ik had zo’n pijn van verdriet. Ik pleegde roofbouw op mijn lichaam. De boeken van Jozef Rulof gaven me troost en inzicht, terwijl ik trachtte mezelf weer op de rails te krijgen en ik hoopte tegen beter weten in dat het misschien toch weer goed zou komen en dat hij toch kinderen nog met mij wenste. Maar dat gebeurde niet. Op een morgen in december, ik was nog steeds in groot verdriet en lag nog te slapen op mijn rechterzij, voelde ik dat er iemand een arm om me heen sloeg,  en hoorde ik een stem die tegen me zei: "Don’t worry, everyting is going to be allright”

 
Ik schrok wakker, ging rechtop zitten en dacht wie is hier in mijn slaapkamer maar ik zag niemand. Maar de arm om me heen had ik gevoeld en de stem was daar en ik had echt niet gedroomd. Waarom in het Engels gesproken werd dat weet ik niet maar ik zal de woorden en die arm echt nooit vergeten.  Die heb ik gevoeld en dat neemt niemand me meer af. Ik was door een heel diep dal gegaan en even liet iemand me voelen en weten dat het toch weer goed met mij zou komen.Verder wil ik u nog wel vertellen dat mijn moeder mij ook een keer vertelde dat zij tijdens de yogales uit haar lichaam trad en zo op haar lichaam kon kijken. Mijn moeder was een gevoelige vrouw en leeft nu al bijna 30 jaar niet meer. Ze is plotseling aan een hersenbloeding over gegaan.
Ook heeft ze een keer een droom gehad. Ze moest geopereerd worden aan een nier. Die zou de volgende dag eruit gehaald worden. In haar droom werd haar gezegd dat die operatie die dag niet door zou gaan. Diezelfde morgen komt de dokter aan haar bed haar vertellen dat de operatie die dag niet doorging.
Anita T.


Google Analytics Alternative