NIEUW LEVEN. 
Dit artikel schrijf ik naar aanleiding van een documentaire op de televisie over abortus, en  omdat mijn schoondochter en een hele goede vriendin nu zwanger is. 18 mei 2006: Van mijzelf uitgaande kan ik zeggen dat ik in al die jaren heel wat veranderd ben en dus hier ook heel anders nu tegen aan kijk dan voor 35 jaar geleden. Gelukkig is mijn gedachte over dit onderwerp ook in positieve zin veranderd. Toen ik 28 was werd ik voor het eerst vader. Vader worden vond ik wel mooi maar echt de betekenis van dat alles, de zwangerschap van mijn vrouw en het hele gebeuren erom heen raakte me eigenlijk niet zo. Om het eerlijk te zeggen ging het toen die tijd meer om de seks en liefde voor elkaar, dan de gedachte om kinderen te krijgen. En als dat dan ook nog lukte was dat toch mooi meegenomen! Ik zag het meer als een verlengstuk van het huwelijk, trouwen, huisje en kinderen, dat maakte het voor de omgeving compleet. Dat kwam ook wel hoofdzakelijk door, dat ik de zin van het leven, zwangerschap en geboorte nog niet door had. Waarschijnlijk was ik met een abortus toentertijd als dat aan de orde was geweest ook heel makkelijk omgegaan niet wetende wat de gevolgen daarvan wel niet zouden kunnen zijn. 

Nu durf ik wel te zeggen dat ik Gene Zijde wel heel veel bedankje mag sturen dat we nooit in een situatie terecht zijn gekomen, waarin abortus ter sprake zou komen. Als die situatie zich nu voor zou doen was de beslissing die ik zou nemen voor mij heel gemakkelijk: Geen abortus wat voor reden er ook zou worden aangedragen. Soms hoor ik wel eens als er voor de moeder een levensbedreigende situatie ontstaat tijdens de zwangerschap, dat deze wordt afgebroken. Maar wie geeft ons het recht om te oordelen wie wel of niet door mag leven, of als het leven van de moeder in gevaar is, het andere leven in de kiem te smoren? De kennis die ik in de afgelopen jaren heb opgedaan, hoe het leven van de mens zwangerschap, geboorte, reïncarnatie in elkaar steekt, hebben voor mij een duidelijk beeld geschapen hoe hier mee om te gaan. Nu ben ik eindelijk in de gelukkige omstandigheid de zwangerschap van twee mensen die mij ontzettend dierbaar zijn van dichtbij mee te maken. Echo's, waar voor dertig jaar terug nog niemand van had gehoord, betrekken je nu veel meer bij het gebeuren dan vroeger.

Nu zie je na enkele weken al door die echo wat voor een ontzetten klein wezentje er zich ontwikkeld tot een mens. Je ziet het hartje al kloppen en de contouren van wat het volmaakte lichaam moet worden zijn al aanwezig. Dat stemt je zo tot ontroering, en maakt je innerlijk zo blij, dat je er stil van wordt. Het grootste wonder wat maar mogelijk is heeft een aanvang genomen bij het begin van een conceptie. Hoe meer je erover nadenkt, hoe wonderbaarlijker het is. Dit heeft God in onze handen gelegd, wij zijn er vrij in zelfs, om met dat nieuwe leven te doen wat we willen. Laten wij alstublieft die vrijheid niet gaan misbruiken, mocht het kindje niet helemaal goed of gezond zijn, of het komt op een ongewenst moment, dit leven dan maar te beëindigen. Laat ons er altijd goed van doordrongen zijn dat hoe klein het embryo ook is, en het wordt weggehaald, dit u als moord wordt aangerekend. Heel vaak zeg ik tegen mijn vrouw: Ik wou dat ik met de kennis die ik nu heb het begin van ons huwelijk met het kinderen krijgen en wat de echte betekenis hiervan is, nog weer over kon doen. Maar helaas kan dat niet. Nu geniet ik maar des te meer op dit moment van deze twee bovenstaande lieverds die nu zwanger zijn en hopelijk mag ik het in een volgend leven nog eens een keer overdoen, maar dan graag met wat ik nu weet. 
Henk Roesink. 



counter free
Google Analytics Alternative