AAN DE LEZERS VAN DE BOEKEN VAN JOZEF RULOF.
Als lezers van de boeken van Jozef Rulof weten we wie Christus is (eerste mens, onze oudste broeder, hoogst ontwikkelde mens in de schepping enz.) en wat zijn boodschap was. Christus vertelde over een verder leven na de dood, over de evolutie van geest en ziel, over liefde als doel en middel... Liefde als doel en middel... Prachtig! Maar dit is voor ons allemaal theorie en de vraag is: WIJ als theoretici, wat dóén we daar mee? Hoeveel zijn wij daar in de praktijk mee bezig? En, omdat men een ware christen vooral aan z'n daden herkent, kunnen wij ons afvragen: hoe 'christelijk' zijn wij zelf? Wij met al die unieke kennis over de geestelijke waarheid van het leven, zijn wij 'christelijker' dan de traditionele, kerkelijke 'christenen? Ik denk dat het antwoord hierop 'nee' zal zijn, want je bent immers 'christen' naarmate je liefde hébt en gééft en die liefde heb je jezelf door: goedmaken, goeddoen en hard werken aan jezelf, eigengemaakt in vele levens en... dus niet door nu een serie goede boeken te lezen. Maar..wat onderscheidt ons dan wél van andere 'christenen? Wij als Ruloflezers zijn volgens mij bij het toepassen van de dienende liefde 'bewuster en zuiverder gemotiveerd'. Wat dit inhoudt, zal ik proberen uit te leggen door een praktisch voorbeeld: Ik woon in een stad en bij mij in de straat heeft een oud stel snel even wat hulp nodig.Ik help die mensen enkele dagen een half uurtje tot het probleem verholpen is. Waar het nu om gaat is: WAAROM help ik? Uit medelijden? Om te laten zien hoe een goed mens ik ben? Om te laten zien hoe beschaafd ik ben? Om mijn schuldgevoel te sussen? Omdat ik het mijn plicht vind? Uit angst dat men mij zou verwijten als ik het niet gedaan zou hebben? Om even afgeleid te zijn van mijn eigen problemen? En zo zijn er wellicht nog wel meer mogelijke redenen op te noemen, maar... dit zijn. allemaal geen ZUIVERE redenen waarom de ene mens de ander dient te helpen. Natuurlijk zijn zulke redenen voldoende om te helpen in situaties zoals bij het genoemde voorbeeld. Maar de motivatie dient toch zuiverder en dieper te zijn, indien we het hebben over werkelijke hulpverlening en het elkaar helpen op grote schaal in onze maatschappij en ook indien we het hebben over dienend werk kunnen doen in het hiernamaals: bijvoorbeeld in de sfeer die een sfeer lager ligt dan jouw afstemming is, of bij dienend werk in de sfeer der aarde of bij liefdewerk in de duistere sferen. Dan dien je veel zuiverder gemotiveerd te zijn anders hou je het niet lang vol. In de Rulof-boeken hebben we gelezen, dat men in het land van haat liefdewerk doet niet uit medelijden, want dan ga je over in de ellende van degene die je wilt helpen en 'verlies' je jezelf, kun je jezelf niet zeer zijn, je eigen afstemming niet meer vasthouden. Daardoor verlies je tevens de kracht en de mogelijkheid om die ander te kunnen helpen. Zó belangrijk is de MOTIVATIE en aan gene zijde mediteert men dan ook lange tijd over z'n drijfveer, over de werkelijke reden waarom men dienend werk wil doen. Maar, wat weten WIJ nu over: wélke zuivere motivatie dat dan dient te zijn? Eigenlijk... doe je het om voor jezelf een hogere afstemming te verdienen, dus om jezelf meer liefde en geluk eigen te maken. Dat klinkt misschien egoïstisch maar dit is de enige eerlijke en werkbare motivatie aan gene zijde en zou het eigenlijk ook moeten zijn bij mensen die op aarde iemand helpen. Dan zou de hele aarde in een hogere afstemming komen; en is dat niet juist de bedoeling van Christus?
Ikzelf, als schrijver/denker, ken de theorie, maar moet in de praktijk over de dienende liefde nog veel leren; bij mij gaat het niet zo zeer over de onzuiverheid van mijn motivatie om te helpen, maar ik kóm er vaak niet toe; in de praktijk ben ik vaak te passief. Misschien ben ik nog te veel met mezélf bezig en met 'sociaal overleven' in deze maatschappij. Misschien twijfel ik nog te veel aan mijn mogelijkheden om iemand te kunnen helpen. Misschien ben ik van karakter nog wat te passief en afwachtend; wie weet, heb ik in een vorig leven in India geleefd waar velen zo passief zijn naar hun eigen lot en dat van anderen? Maar gelukkig kan ik, wat betreft daadkracht en hulpbereidheid, nog veel leren van mijn vrouw, die zich dit wel reeds in haar karakter heeft eigen gemaakt.Als het onze levenstaak op aarde betreft, geldt het principe: doe dat soort werk waarin je goed bent, dat jou ligt en dat je daarom enigszins graag doet. Maar als het de dienende liefde betreft, is dit iets wat iedereen dient te leren en toepassen, ieder op z'n eigen manier. Het hoeft natuurlijk niet meteen perfect te lukken. Ook hier geldt: al doende leert. En we hoeven niet te vrezen dat onze hulp niet efficiënt zal zijn, want voor degene die hulp nodig heeft geldt meestal: alle oprechte hulp is welkom. En vaak is, als je in onze maatschappij hulp krijgt, het gevoel dat iemand je echt wilt helpen, nog belangrijker dan de praktische hulp. Een beetje warme aandacht, een vriendelijk gebaar en een positieve gedachte in de vorm van enkele woorden, doen al vaak wonderen. Deze geven iemand de moed om verder te gaan, om niet bij de pakken neer te gaan zitten, maar om de draad weer op te pakken om mogelijkheden te zoeken voor het oplossen van z'n problemen, zodat men zich zelf weer verder kan helpen. Een mens kan zichzelf meestal beter helpen dan ie denkt, als ie maar af en toe een positief duwtje in de rug krijgt van een medemens.
Als ik iemand tegenkwam die hulp kon gebruiken, dacht ik tot voor kort meestal: toeval bestaat niet, dus die heeft z'n eigen probleem veroorzaakt, dus die moet het dan ook maar zelf oplossen, ieder heeft zijn eigenverantwoordelijkheid, punt. Maar tegenwoordig denk ik daar nog bij: toeval bestaat niet, dus ik kom niet toevallig die medemens tegen; misschien kan ik op de een of andere manier helpen, zodat ie vervolgens zichzelf verder kan helpen. Ik krijg hier misschien de mogelijkheid om die ander een positief duwtje in de rug te geven zodat we daar beide beter van worden. Jozef Rulof heeft ooit gezegd dat we niet allemaal 'sociaal werkers' hoeven te worden. Volgens mij bedoelde hij daarmee niet dat wij geen dienende liefde moeten toepassen, maar, dat wij onze liefde in eerste instantie dienen te richten op de mensen uit onze naaste omgeving en pas in tweede instantie op mensen die verder van ons vandaan wonen, en verder ook, dat WIJ ons niet te 'graag' met anderen moeten bemoeien terwijl we niet of te weinig aan ons eigen karakter willen werken. Jozef Rulof en ook zijn moeder (Crisje) hielpen maar al te graag, waar zij konden, 'andere mensen. Echter, dat was niet altijd zo eenvoudig omdat mensen daar soms misbruik van wilden maken. Beiden hadden dus zo hun eigen methode om misbruik te voorkomen. Angst dat er van je hulpbereidheid geprofiteerd wordt, mag echter voor niemand een reden zijn om medemensen niet te helpen. Voor mezelf heb ik dus een methode gezocht om misbruik te voorkomen. Ik hanteer daartoe twee leefregels: 1/ Ik hoef me nooit VERPLICHT te voelen om hulp te geven (indien ik hulp wil geven dient dit 100% mijn eigen vrije keuze te zijn). 2/ Ik neem bijna altijd zelf het initiatief indien ik iemand ga helpen. (Alleen in hoge uitzondering geef ik hulp wanneer men er mij NAAR VRAAGT en de kans is nóg kleiner dat Ik hulp geef wanneer men mij hulp in de vorm van geld vraagt.)U ziet het, 2 simpele regeltjes, die kunnen voorkomen dat er van een hulpgevend mens geprofiteerd wordt. En nu heb je dan geen excuus meer om dáárom bij het hulp geven passief te blijven. Dus gewoon DOEN en van je mogelijkheden gebruik maken om de ander en daardoor jezelf te helpen, zoals God het van ons wil en Christus het ons voorgedaan heeft.Nog even terugkomend op het begrip medelijden: word jij triest omdat je denkt dat iemand onrechtvaardig moet lijden, dat is dit: medelijden.
Die triestheid krijgt kracht omdat je de rechtvaardigheid van het leed, dat je waarneemt, niet inziet. Immers, alle leed dat jij bij mensen kunt waarnemen, hebben die mensen ooit in hun verleden (vorige levens) zelf veroorzaakt. En zodra je daar ook in gevoel 100% van overtuigd bent, dan heeft dat trieste gevoel geen macht meer over jou en wordt het omgezet in een zachte drang om die mensen te willen helpen zichzelf te helpen. Want jij kunt hen die ellende niet afpakken; jij kunt die last niet van hen overnemen. Bovendien kun jij hen alleen helpen indien ZIJ aanvaarden dat ze hulp nodig hebben. Want alle hulp, die je geeft aan mensen die niet geholpen willen worden, is verspilde energie. Men dient dus open te staan voor jouw hulp en dán pas kun jij hen helpen zichzelf verder te helpen. JIJ helpt eigenlijk dus alleen bij het opstarten of heropstarten van een proces; de rest van het proces dienen ze zelf te doen. Enkele voorbeelden van hoe je iemand kunt helpen zichzelf te helpen zijn, het goede voorbeeld geven, optimisme uitstralen, een heel klein praktisch dingetje als gebaar, een goed gesprek, laten zien dat verandering, verbetering mogelijk is (veel mensen geloven hier niet (meer) in), iemand moed inspreken om weer verder te gaan, laten zien dat men niet de enige is met problemen en dat er veel mensen zijn die nog grotere problemen hebben, inzicht geven en geloof tonen in de diepere zin van het leven. Het kan zeker geen kwaad indien je eerst eens goed na wil denken over hoe je iemand wil helpen. Maar we mogen er gerust op vertrouwen dat we op het juiste moment het juiste idee krijgen om bepaald iemand te kunnen helpen. Wie helpt, krijgt hulp en zeker als je er voor open staat. Er zullen dan nog vele andere methodes blijken te zijn dan welke ik daarnet opgenoemd heb. En volgens mij zullen we ons daar nog vaak over gaan verbazen.
Giel Heijmans.
