GOD DRAAGT GEEN FLUWELEN HANDSCHOENEN! 
Geef me maar een seintje als je ,,aan de overkant bent'' en laat me weten of alles klopt wat er in de boeken staat, zei iemand die mij heel dierbaar was, onlangs tegen mij. Kennelijk zag ik er op dat moment wat minder florissant uit!Hoezo? Luidde mijn vraag. Twijfel je dan aan de woorden van de Meesters? Ik voelde me even uit het veld geslagen. De man zat naast me achter het stuur van zijn peperdure bolide. Wel een verschil met mijn eigen bejaarde koffiemolen. Wij waren op weg naar een gezellig etentje. Onze dames achterin de voiture, behaaglijk weggedoken in de royale, zachte lederen bank, waren in een huishoudelijk gesprek verdiept. Maar het is toch eigenlijk raar dat alleen maar een handjevol mensen van Jozef Rulof heeft gehoord en de rest van de wereld niet. Dat alleen  maar WIJ van deze ,,leer'' afweten en waarom spreken wij altijd over Geestelijke Wetenschap? Dat is toch flauwekul want het IS toch in feite geen wetenschap maar ook maar weer een geloof! De spreker in kwestie was iemand die als jongeling, nu alweer pakweg vijfendertig jaar geleden, door mijn toedoen de boeken van Jozef Rulof in handen had gekregen en vanaf dat moment zover mij tenminste bekend, volkomen overtuigd was van de waarheden die daarin zijn verkondigd. En nu, intussen de vijftig gepasseerd, begon ineens de twijfel aan zijn ziel te knagen. Zou het allemaal wel waar zijn? Stel dat het toch anders is? En dat je, je hele leven lang een illusie hebt nagejaagd. Zoals gezegd, ik voelde me even uit het veld geslagen maar niet voor lang. Ik had in de loop der jaren al heel wat keren deze en soortgelijke uitlatingen moeten aanhoren. En zelden, ja bijna nooit was de twijfel lang blijven hangen. Ik kreeg niet de gelegenheid om verder hierop in te gaan. 

Wel kreeg ik enkele dagen hierna de ingeving om dit artikel te schrijven. En voor de lezers die misschien ook weleens hebben getwijfeld of nog op de wip staan kan het wellicht ook van nut zijn, want wie is in zijn leven nog nooit met het fenomeen twijfel geconfronteerd? Twijfel, het veel voorkomende en tevens meest geniepige en afbrekende element van ons gevoelsleven dat ons geloof in God, in onszelf en in onze overtuiging aan het wankelen kan brengen en ons totaal kan ontredderen of zelfs verlammen. Tegen mijn gewoonte in beschrijf ik hierin authentieke episoden en ervaringen die mijn eigen leven betreffen. Schrijver dezes heeft de Tweede Wereldoorlog zeer intensief beleefd. Zonder te overdrijven durf ik te zeggen dat ik vier jaar lang de dood elke dag als vaste begeleider naast mij heb gevoeld. Ik was in 1941 vanwege verzetswerk door het Duitse Feldkriegsgericht (een Nazi oorlogstribunaal) wegens militaire spionage ter dood veroordeeld en heb daarna dertien maanden in een dodencel doorgebracht. Op grond van mijn jeugdige leeftijd bleef de executie uit. Vervolgens heb ik elf concentratiekampen overleefd. Gedurende deze eindeloos lange jaren geloofde ik in God noch in de Duivel. (Daarvoor eerlijk gezegd ook niet). En als ik al tijdens mijn jaren van gevangenschap een keuze had moeten maken dan had ik hoogstwaarschijnlijk voor de Duivel himzelf gekozen want wat er dagelijks om mij heen plaatsvond kwam voor mijn gevoel meer overeen met Satans ogenschijnlijk onbeperkte macht dan die van een machteloze God die niet ingreep en dit alles maar liet gebeuren! Wat hield mij dan op de been? Wat gaf mij de kracht om toch te overleven? Wat hielp mij keer op keer om mijn juiste keuzes te maken om commando's te mijden die geen overlevenden zouden kennen of om mij juist bij commando's of transporten op te stellen die, zoals achteraf zou blijken, wel overlevenden zouden hebben terwijl de achterblijvers in het concentratiekamp waarin ik zat vrijwel allen zonder uitzondering gedoemd waren te creperen? Het was een innerlijke stem die mij bleef sturen en deze beslissingen voor mij nam. Ingevingen die ik blindelings opvolgde. Ik deed dit zonder ooit maar voor een ogenblik te twijfelen en zonder mij ooit af te vragen waar deze ,,stem'' vandaan kwam. 

Ik luisterde gewoon en reageerde zonder erover na te denken want tijd om een situatie rationeel te beoordelen was er nooit. Je moest ogenblikkelijk handelen en er was geen tijd om afwegingen te maken. Afwegingen die trouwens niet eens gemaakt konden worden omdat je niet wist wat er ging gebeuren. Intuïtief gehoorzaamde ik deze innerlijke stem die ik niet kon, noch wilde smoren, want zij verschafte mij steun, zij schonk mij moed en vertrouwen. Ik kreeg een gevoel van geborgenheid in mij zoals ik mij dat nog heel intens uit mijn kinderjaren herinnerde  toen ik aan de hand van mijn moeder op straat liep en haar liefde en warmte om mij heen voelde. Niets kon mij toen overkomen, want mijn moeder liep immers aan mijn zijde! En het wonderlijke, het onverklaarbare, ja het -- gezien mijn negatieve instelling -- inconsequentie was dat ik nooit zelf maar voor een ogenblik aan het bestaan van deze onzichtbare en dus ongrijpbare raadgever heb getwijfeld! Integendeel, ik betrapte mij er zelfs op dat ik naar deze innerlijke stem ging verlangen die dat heerlijke gevoel van geborgenheid uit mijn kinderjaren weer in mij wakker maakte! Ik ging blindelings staan waar deze liefdevolle stem mij heen stuurde. Ik voelde onfeilbaar aan wie ik mijn vertrouwen mocht schenken en wie niet. Bij wie ik uit de buurt moest blijven en met welke SS’er of Kapo ik zelfs elk oogcontact moest vermijden. Ook na de bevrijding in 1945 geloofde ik nog steeds niet in een God. Ook niet toen na vijf lange jaren een telegram van mijn schattige moeder uit Mexico City, de stad waar mijn ouders en oudere broer tijdens de wereldoorlog hadden vertoefd, arriveerde met de ontroerende woorden dat God haar gebeden had verhoord! Waar ik wel in bleef geloven was om naar deze innerlijke stem, die ik intussen spottend mijn ,,beschermengel'' had genoemd, te blijven luisteren! Als mijn verstand mij zei om dit of dat te doen maar mijn ,,beschermengel'' mij daarvan hield, dan luisterde ik onvoorwaardelijk naar deze stem die mij gedurende de zwaarste jaren van mijn leven overal doorheen had geloodst en die mij nooit verkeerd heeft geadviseerd. 

Mijn vrouw zei eens gekscherend tegen mij: Je hebt niet één, maar een heel regiment beschermengelen gehad. En die zijn nog steeds van jou aan het bijkomen! Kort na de oorlog woonde ik een lezing van Jozef Rulof bij en verslond hierna zijn boeken ,,De Volkeren der Aarde door Gene Zijde Bezien'' en de ,,Kringloop der Ziel''. Dit zou een ommekeer betekenen in mijn leven! Ik had naar mijn gevoel tot op dat moment in een dichte mist rondgelopen. Deze ,,erwtensoep'' was spontaan opgelost en ik WIST dat ik nu God eindelijk had gevonden. De God die ik altijd had ontkend. De God aan Wiens bestaan ik had getwijfeld. Nu voelde ik God vlak naast mij staan. Sterker nog: Ik voelde God in mijzelf aanwezig. Ik voelde dat ik een deel was van Hemzelf. Dat ik Zijn geestelijk onbewust kind was en Hij mijn liefdevolle Vader. En dat laatste nooit meer zou veranderen. En tevens voelde ik dat dit ook nooit anders was geweest. Dit was niet mijn eerste leven op Aarde. Evenmin mijn laatste. Ik had al miljarden levens achter mij en tijdens al deze levens leefde ik al in Zijn eeuwigheid. In ieder leven had ik iets geleerd maar ook heel veel fout gedaan. Dit gebeuren hoorde tot mijn leerschool op Aarde, tot mijn evolutieproces en ik voelde dat Jozef Rulof en diens boeken mij uiteindelijk terug hadden gevoerd naar de God Die ik nu zo intens in mij voelde. Hetzelfde heerlijke gevoel van geborgenheid dat ik in mijn kinderjaren en daarna in de kampen door die mysterieuze innerlijke stem ondervond maakte zich weer van mij meester en plotseling als bij blikseminslag besefte ik het verband. Voor mij was geen twijfel meer mogelijk. Dezelfde bescherming en liefde die ik indertijd als kind van mijn moeder had ondervonden, werd mij in het concentratiekamp door een ander liefdevol wezen gegeven. Door één van de talloze helpers van God. Door één van zijn Engelen die over mij waakte.  Maar ik had mij gedurende die verschrikkelijke jaren toch niet voor dit hemelse wezen opengesteld? Kon deze mij dan toch bereiken? Was er misschien toch iets in mij aanwezig dat dit mogelijk maakt?  Ik had, zoals ieder mens, een beschermengel maar waarom hoorde ik wel en bijvoorbeeld mijn kameraad niet deze innerlijke stem? Hier moest toch een verklaring voor zijn? Want beschermengelen kunnen geen wonderen verrichten en kunnen de mens alleen bereiken als die zijn gevoel voor hen openstelt, maar juist op dit punt had ik toch jammerlijk gefaald? Ik geloofde toen immers nergens in en handelde intuïtief, bijna dwangmatig zoals een dier dat doet. Die redeneert en overweegt ook niet maar volgt zijn instinct. En dat precies heb ik toen ook gedaan. EN DAT BLEEK UITEINDELIJK MIJN REDDING. 

Het kanaal was hierdoor voor mijn beschermer opengesteld. Het werd niet langer geblokkeerd door mijn geestelijk onbewust denken en handelen of door mijn quasi intellectuele overwegingen! Tijdens het lezen van de boeken van Jozef Rulof kreeg ik het gevoel dat in mijn leven het licht plotseling was doorgebroken en een onbeschrijfelijk gevoel van geestelijke bevrijding maakte zich van mij meester. Ik las in feite iets wat mijn onbewuste ik al eeuwenlang wist maar dat ik weer was kwijtgeraakt. Dit gevoel lag in ,,een vergeten hoek'' van mijn ziel latent op de doorbraak te wachten. Wellicht was dit het aanknopingspunt geweest voor mijn hemelse beschermer! Daarom behoefde niemand mij van de waarheid te overtuigen, zelfs de Meesters van Gene Zijde niet, want de waarheid leefde in mij zelf! Hier was geen plaats meer voor negatief denken, voor die ellendige, geniepige twijfel! Mijn gevoelsleven stond hier wagenwijd voor open. Ik voelde deze waarheden in mij tot leven komen en beleefde dat onbeschrijfelijke gevoel. Ik kreeg concrete antwoorden op al mijn vragen. Niet meer vaagheden en ontwijkende uitspraken maar antwoorden die mijn ziel raakten. Er werd niet om essentiële zaken heengedraaid maar ik kreeg antwoorden waar ik wat aan had waar ik wat mee kon doen. Richtlijnen voor mijn dagelijks leven. De onzekerheid over de dood viel van mij af, want er was geen dood. Brandende hellen bestonden alleen op Aarde maar niet in Gods Koninkrijk. Kortom in mij lag een WETEN dat mijn leven zou veranderen. Nooit zou deze wetenschap weer uit mijn leven verdwijnen. Nooit zou ik meer mijn innerlijke gevoel blokkeren door boekenwijsheid, door zogenaamde rationele overwegingen maar vooral niet door twijfel. En toch stak die twijfel nog heel even bij mij de kop op. Mocht je als mens dan niet meer je hersens gebruiken, mocht je dan niet rationeel denken? Zou je daardoor dan niet weer je gevoelsleven vertroebelen of zelfs verstoren? Meester Alcar gaf in één van zijn boeken hierop antwoord: Juist het tegendeel bleek waar! De mens had zijn verstand van de Schepper niet voor niets gekregen. Dit verstand heeft ons juist op een hogere bewustzijnstrede geplaatst dan die van het dier. En hoe intensiever wij leerden ons verstand te gebruiken des te meer zou ons gevoelsleven zich ontplooien wat voor ons geluk en licht zou betekenen. Maar ons verstand moest dan wel ons hogere innerlijke gevoelsleven ondersteunen en niet tegenwerken of afremmen! 

Mijn oorlogservaringen hebben dit ontwakingsproces in mij natuurlijk -- achteraf bezien -- niet alleen versneld maar leerden mij ook beseffen dat de God die in de concentratiekampen niet aanwezig scheen te zijn en alles maar toeliet zonder in te grijpen slechts een waandenkbeeld was en een product van mijn eigen onbeholpen denken. Voortaan zou ik mijn leven anders gaan leiden, anders inrichten. Geen fouten meer maken en hard aan mijn geestelijk bewustzijn blijven werken! Dat was tenminste het plan. En heb ik dit ook kunnen volbrengen? Natuurlijk niet! Het gevoel van euforie, het gevoel dat ik op vleugeltjes door het leven zweefde, het gevoel dat ik tijdens het lezen van de boeken en tijdens de lezingen van Jozef Rulof had, bleef niet zo heel erg lang hangen. Ik hieraan als het ware gewend. Het was net zoals het bij een hevige verliefdheid toegaat. Het is niet blijvend (jammer genoeg overigens!) Als het goed zit met je partner gaat verliefdheid over in liefde! Maar die zalige ,,vleugeltjes'' raak je -- helaas -- kwijt. En wat de fouten betreft die ik niet meer zou maken. Iemand heeft ooit gezegd: de weg naar de hel is geplaveid met goede voornemens. De duivel mag hem van mijn part halen na die ellendige uitspraak maar hij heeft wel gelijk gehad! Jozef Rulof zei een keer tijdens een lezing dat de mens zeven levens nodig heeft om één verkeerde karaktereigenschappen af te leggen. Ik had hem dit liever NIET horen zeggen, maar Jozef wist natuurlijk wel waar hij het over had! Ik bleef dan ook, ondanks het feit dat er al enige tijd publicaties van mijn hand over de Geestelijke Wetenschap waren verschenen, net als voorheen doorgaan fout op fout te stapelen. Zo erg zelfs dat een goede vriendin op een keer tegen mij zei: ,,Je bent net een wegwijzer die de goede weg wijst maar zelf blijft staan!'' Ik was hier toentertijd razend over, te meer omdat de eerlijke ziel -- helaas -- ook de waarheid sprak. 

Theorie en praktijk bleken twee verschillende zaken! Maar ik ben tenslotte ook maar een mens en tegen beter weten in ging ik me verdedigen. Het zal je toch maar gezegd worden! ,,Moet ik dan met gevouwen handen en zedig neergeslagen blik door het leven gaan?'' Leidde ik mijn ,,verdediging'' in. ,,Wees nou fair, wie kan van een mens verlangen dat hij in één leven al zijn fouten de nek omdraait terwijl er zeven levens voor één verkeerde karaktertrek staan? Toch zeker niemand?'' Mijn vriendin bleef mij glimlachend aankijken maar bleef zwijgen. Ik voelde op dat moment dat zij een beter mens was dan ik. Ook dat zij geestelijk bewuster was dan ik. En dat maakte mijn humeur er niet beter op. Wat wil je: Zeven levens voor één fout karaktertrekje. Ze bleef maar zwijgen en dus raasde ik maar door. De boeken van Jozef Rulof kunnen niet op slag de engel Gabriël van je maken. Van mij in ieder geval niet! En wat die ,,wegwijzer'' betreft die wel de goede weg wijst maar hem zelf niet gaat zou ik toch willen opmerken dat ik, zoals wij allen, over dingen spreken en schrijven die wij ons zelf ook nog eigen moeten maken! Waar wij over spreken en schrijven is nog lang niet ons BEZIT, ook al geloven wij daar heilig in Als iemand werkelijk denkt dat hij door het lezen van de boeken de Geestelijke Wetenschap in zijn binnenzak heeft zitten en een bewust mens is geworden dan moeten ze die maar gelijk opsluiten! Iedereen maakt fouten en iedereen blijft ze maken ook. Als dat anders was dan zaten wij hier niet op Aarde maar ergens hoog en droog in één of andere lichtsfeer! Ziezo dat was ik even kwijt! Mijn vriendin had mij, zonder mij ook maar één keer te onderbreken laten uitrazen. Heiligen zijn we geen van allen, Don. Ik maak ook dagelijks fouten maar ik doe mijn best om die te overwinnen, ik werk dagelijks aan mijzelf! En ik zeker niet? Reageerde ik agressief. Als ik eerlijk wil zijn, nee. Je neemt de leer voor kennisneming aan en gelooft het wel verder. Je aanvaardt de leer en je gevoel is in dat opzicht zuiver, maar je leeft er niet naar! Je hebt, dankzij je journalistieke gaven waarschijnlijk al veel mensen in aanraking gebracht met de boeken van Jozef Rulof en zover wij met zekerheid hebben kunnen vaststellen, tenminste één mens voor zelfmoord weten te behoeden. (Enkele jaren na de bevrijding moest ik vanwege een longaandoening, nog overgehouden uit de oorlog, voor een goed jaar naar een sanatorium in Davos. Daar kwam ik in aanraking met een jongenman die nog slechts op een halve long leefde en op het punt stond een einde aan zijn leven te maken. Door op hem in te praten en hem de ,,Kringloop der Ziel'' te laten lezen, heeft deze weer moed gekregen om verder te leven. Hij is na enige tijd zelfs gezond naar Nederland teruggekeerd, is gelukkig getrouwd en vader geworden van een schattige dochter). Mijn vriendin vervolgde: En met dit werk moet je zeer beslist blijven doorgaan. Dit is enorm belangrijk. 

Maar in het persoonlijke vlak schiet je nog in vele dingen tekort! Zoals? Vroeg ik nog steeds agressief. Zoals in zaken die liefde, geduld en begrip vergen. Je bent een rechtschapen vent en gelooft in wat je zegt en schrijft maar kunt ook erg hard zijn in je oordeel. Bovendien ben je een driftkikker en..... Hou maar op! Snauwde ik haar af! Nou weet ik het wel. Ik zie nu nog haar lieve begrijpende ogen op mij gericht en nu dat zij er niet meer is zou ik zo heel graag tegen haar willen zeggen: Meisje, je hebt o zo gelijk gehad! Ik buig heel diep mijn hoofd voor je hoger gevoelsleven! Ik zou haar mijn verontschuldiging willen aanbieden voor mijn botheid en onbegrip en orchideeën in haar handen willen leggen voor haar liefde, eerlijkheid, onbaatzuchtigheid en voor alle hulp die zijn mij heeft gegeven, want zij had deel uitgemaakt van het allerbeste dat mij in dit leven is overkomen. Heel vaak loop ik met schuldgevoelens rond omdat ik toen zo heel veel heb verprutst! Zij is nu ruim dertig jaar geleden op Aarde gestorven. Ik had hier heel lang verschrikkelijk veel verdriet over. En heel vaak heb ik hierna perioden gehad dat ik haar nabijheid en haar geestelijke steun in mij heel sterk heb gevoeld! Ook nu terwijl ik dit artikel schrijf. En wat mijn beschermengelen betreft. Zullen die zo langzamerhand geen punthoofd hebben gekregen vanwege mijn hardleersheid? Ik ben geen gemakkelijke klant voor ze geweest. En dat ben ik ook nu soms nog niet! Wanneer u de boeken van Jozef Rulof goed hebt begrepen dan zult u tot de conclusie zijn gekomen dat de weg die Christus en de Meesters van Gene Zijde ons heeft gewezen geen gemakkelijke weg is en dat deze in menig opzicht veel moeilijker te bewandelen is dan welke andere weg dan ook! U weet dan dat God ons geen vergiffenis kan schenken voor de vele streken die wij gedurende onze talrijke levens hebben uitgehaald. Er is geen God Die ons absolutie kan verlenen, maar helpt wel dragen. Hij heeft ook geen vertegenwoordiger op Aarde die ons de biecht afneemt en vervolgens zegt: Uw zonden zijn vergeven. Ga heen mijn kind en zondig niet meer! De God die wij hebben leren aanvaarden is oneindig liefdevoller. Voor Hem bestaan geen zonden. Er is alleen onbewustzijn. (En daar mankeert het bij ons mensen niet aan!) Maar, op onbewustzijn staat geen straf. Dat lijkt -- zo op het eerste gezicht -- dus mooi meegenomen. Onze God oordeelt niet, laat staan dat Hij iemand veroordeelt. En dus valt er niets te vergeven. Er is alleen ontwaking. Ontwaking door evolutie!  Maar deze kan wel keihard uitpakken: GOD DRAAGT GEEN FLUWELEN HANDSCHOENEN! En dat heb ik zelf aan de lijve ondervonden in de concentratiekampen. Maar dat ik daarin verzeild ben geraakt is niet Zijn schuld maar de mijne! Ik wil er niet aan denken wat ik allemaal in vorige levens heb uitgespookt want er wordt geen haar op je hoofd gekrenkt als je het er niet zelf naar hebt gemaakt. 

Dingen die wij in het verleden fout hebben gedaan zullen wij dus zelf weer moeten rechtzetten, goedmaken. Dit is voor ons niet de gemakkelijkste weg maar wel de enige rechtvaardige! Alle narigheid die ons in dit leven overkomt hebben wij in deze en uiteraard vorige levens anderen bezorgd en het beleven van deze narigheid betekent in feite alleen het doen oplossen van oorzaak en gevolg en vaak ook van karma, waardoor ons gevoelsleven evolueert. En met dat aflossen ben ik in dit leven behoorlijk bezig geweest al ben ik mij er ook van bewust dat er weer nieuwe fouten zijn bijgekomen. Met deze wetenschap voor ogen behoef ik mij persoonlijk dus geen illusies te maken over een glorieus verleden maar slecht dankbaar zijn, heel erg dankbaar, dat ik nu in dit leven de mogelijkheid heb gekregen -- zij het op een keiharde manier -- om veel belastende bagage uit mijn minder fraaie verleden kwijt te raken. En dat geeft de burger weer moed! En wat telt is, dat je aan het einde van je leven tegenover jezelf in alle eerlijkheid kunt zeggen: Ik ben nu een beter mens dan toen ik aan dit leven begon. En ik heb geleerd mijn hoofd te buigen! Zonder de boeken van Jozef Rulof had ik deze woorden nooit durven uitspreken. En om tenslotte op mijn minder florissante uiterlijk terug te keren tijdens de autorit met die twijfelaar in zijn luxe auto.... Als het zover is, dat ik aan de ,,overkant'' sta, kan ik niet beloven dat ik hem een seintje zal sturen. Daar beslissen anderen over die wel een paar sferen hoger zullen leven dan ondergetekende. Wel ga ik het proberen! Zo zit ik namelijk ook in elkaar. Maar waar die twijfelaar niet aan hoeft te twijfelen is dat ik al mijn beschermengelen in de armen zal vliegen -- wanneer ik daarvoor de kans krijg -- want dat hebben zij aan mij dubbel en dwars verdiend! En ik ben er vast van overtuigd dat het lieve gezicht van mijn ondersteunende vriendin op Aarde daar ook bij zal zijn. 
Don Bamberg.


counter free
Google Analytics Alternative