HET LEVEN ONTLOPEN IS GEEN OVERWINNING! 
Voor velen van ons lijkt dit leven te zwaar en te hard. Er gaat geen dag voorbij of onze maatschappij heeft opnieuw slachtoffers weten te maken. De kranten staan er vol van. De gevangenissen, psychiatrische inrichtingen en ziekenhuizen zijn gevuld met mensen, die door het leven -- door de maatschappij -- zijn verslagen. De ene mens is, uit wanhoop, tot moord of diefstal overgegaan; de ander bezweek geestelijk in de maalstroom van het onverbiddelijke leven, dat wij voor onszelf hebben uitgestippeld. Zeer velen onder ons misbruiken hun lichaam doordat zij, achtervolgd door het tempospook dat alles in geld omrekent, onvoldoende tijd konden vinden om rustig te eten, voldoende te slapen en de nodige aandacht te besteden aan hun lichaam! De meesten van ons zouden van zichzelf willen wegvluchten. Wij zouden de maatschappij, die wij zelf in het leven hebben geroepen weer willen afbreken, als wij er maar de moed toe bezaten! Immers, is het niet een feit, dat wij iets hebben geschapen, dat sterker en machtiger blijkt te zijn dan wij zelf? Is het niet waar dat onze eigen schepping - de maatschappij -- ons zelf heeft overwonnen en dat wij -- de scheppers -- nu de slaven zijn geworden!? Wat moeten wij hiertegen doen? 

Moeten wij weer ,,terug naar de natuur", zoals enkele idealisten menen te moeten zeggen? Moeten wij onze maatschappij volkomen afbreken? Neen, geachte lezer! De evolutie van de mens verbiedt hem terug te gaan. Wij moeten vooruit. Wij dienen door de maatschappij heen te gaan. Wij hebben alleen het stoffelijke geraamte opgebouwd. Het hart -- de ziel! -- moet er nog worden ingelegd. Pas dan zal het wrede monster dat door ons in het leven werd geroepen, ons werkelijk kunnen dienen. Nu dienen wij!! Is het eigenlijk wel zo vreemd, dat wij een dergelijk gedrocht hebben geschapen?  Is de maatschappij niet een afspiegeling van ons ware innerlijk? Kon deze maatschappij eigenlijk wel ,,hoger" staan dan haar schepper, waarvan zij de geest ademt? Zal zij niet veranderen, zodra haar schepper zelf verandert, evenals de schaduw verandert wanneer het voorwerp, waarop het licht valt, een andere gestalte aanneemt? Wanneer wij de maatschappij veroordelen, veroordelen wij dan niet tevens onszelf? Laken wij dan niet ons diepste innerlijk? Wat doet gij om dit ,,innerlijk" te veranderen? Er is nog een andere groep mensen. Deze verachten de maatschappij! Zij zijn -- en terecht -- van mening, dat deze maatschappij niet deugt en dat het alleen een bezoedelende uitwerking kan hebben om in een dergelijk wereld te blijven rondlopen. Zij laten daarom de maatschappij voor wat zij waard is en gaan in een klooster. Hierin blijven zij verschoond van het slijk van de maatschappij, terwijl zij hun leven helemaal aan God en Christus kunnen wijden. Zowel mannen als vrouwen hebben bij duizendtallen vrijwillig deze weg gekozen en velen hebben hierin gemeend het geluk te kunnen vinden! Toch durven wij te beweren, dat deze vlucht uit de maatschappij verkeerd is.

De mens is niet door de schepper op aarde geplaatst om zich te onttrekken aan de levenswetten maar, integendeel, om ze te beleven en om ze te overwinnen! Wij onttrekken ons aan de kosmische levenswetten wanneer wij het voornaamste doel van het leven op aarde niet wensen te beleven al, het vader en moederschap  Op het principe van het vader en moederschap is de gehele evolutie van het leven op gebaseerd. Hoe kunnen wij in harmonie zijn met deze alles overheersende wetten, indien wij het leven ontvluchten en ons opsluiten in een klooster? Heeft de schepping de mens daarvoor scheppend en barend gemaakt. Is het ,,gaat heen en vermenigvuldigt u" niet bedoeld voor kloosterlingen, meent ge? Is het moederschap voor een vrouw niet het allerhoogste en heiligste wat zij op deze aarde mag beleven? Staat dit moederschap niet torenhoog verheven boven een kunstmatige geïsoleerdheid? Wij willen niet beweren, dat een leven in afzondering doorgebracht helemaal nutteloos is. Dit is zeker niet het geval. Het gevoelsleven zal in de meeste gevallen aan diepte winnen, vooral wanneer men een taak op zich neemt om zijn medemens in liefde te dienen. 

Het dienen in een klooster echter doet de mens niet terwille van God -- zoals dikwijls wordt gemeend -- maar uitsluitend terwille van zichzelf! De wetten der evolutie zijn echter dusdanig, dat de mens alleen verder kan komen door te dienen! Indien wij onszelf willen zoeken dan blijven wij zoekende! Wij allen zijn op aarde om het vader en moederschap te beleven. Al het andere is secundair!! Er is echter nog een kant verbonden aan de vlucht uit de maatschappij. Deze tweede kant zegt ons, dat een vlucht een nederlaag betekent voor de mens! Wij zijn niet in het leven gezet om een nederlaag te lijden, maar om het leven te overwinnen! Hoe kunnen wij nu het leven -- de maatschappij -- overwinnen door te vluchten? Waar blijft onze naastenliefde door te vluchten? Heeft Christus zich ook afgesloten van de wereld, omdat deze zo slecht was? Meent men dat Christus nu anders zou handelen dan 2000 jaar geleden, zo Hij nog op aarde was? Het is juist een bewijs van opofferende naastenliefde om midden in de maatschappij te staan en om zijn medemens trachten te helpen, die in deze maatschappij hun brood moeten verdienen! Als wij allen in een klooster gingen zitten, stond de schepping stil. Het is duidelijk waar de taak van de mens ligt! Niet in het klooster, maar midden in de maatschappij! Hoe slechter deze maatschappij is, des te groter behoefte hebben wij aan zichzelf opofferende moeders en vaders die rotsvast in de branding van het leven staan en die kunnen vechten voor een beter  bestaan voor hun kinderen! Alleen door de maatschappij dusdanig te beleven, kunnen we hopen haar te overwinnen. Het leven ontlopen is geen overwinning! 
H. R.


counter free
Google Analytics Alternative