GEEN KENNIS MAAR GEVOEL.
Waarom heeft uw kindje straks aanleg voor Engels, terwijl uw andere kind geen ,,talenknobbel" bezit, maar uitblinkt in wiskunde? Dat komt omdat die persoonlijkheden in hun vorige levens andere richtingen zijn ingeslagen. Bent u wel eens in een ander land geweest, waar u voorheen nog niet was en hebt u daar wellicht het gevoel gehad, dat u er al eerder was geweest? Er zijn vele mensen die in een stad, waar zij nog ,,nooit" waren geweest, precies de weg wisten en bijna alles wat zij daar zagen, reeds kenden! De geleerden ,,verklaren" u dit als volgt: Als kind bent u ongetwijfeld een in een dergelijke omgeving geweest en dit beeld komt nu weer uit uw onderbewustzijn omhoog. Maar de persoon, die dit zelf heeft meegemaakt, weet meestal dat dit niet het geval is geweest en denkt hier anders over, al zal hij meestal de waarheid niet kunnen beseffen. Er zijn ongeletterde mensen geweest op operatietafels, die onder narcose een heel vreemde taal konden spreken. Soms zelfs talen van eeuwen terug, zoal bv. Keltisch. De geleerden weten dit en toch aanvaarden zij geen reïncarnatie!! Waarom is de ene mens u volkomen vreemd, terwijl de ander uw vriend is? Soms is het net alsof u die mensen --- ondanks het feit, dat u ze voor het eerst hebt leren kennen --- al heel langt kent. Waar komt dit gevoel vandaan? Waarom kunt u iemand haten die u nauwelijks kent, terwijl u zich tot de ander voelt aangetrokken? Er zijn duizenden bewijzen voor de mensheid, als zij niet ziende blind willen blijven. Waarom kan de Westerling dit niet aanvaarden? Vindt u het niet heerlijk te weten, dat er geen dood is, maar eeuwig leven? Wij verkondigen u geen onwaarheden, lezer! Dit wat tot u komt is de hoogste Goddelijke realiteit en wij staan er met ons leven voor in. Wij geloven niet, maar wij weten, doordat de wetten van de ruimte tot ons hebben gesproken. De sfinx van Gizeh kan inderdaad spreken tot degene die oren heeft om te horen!
Nu mijn ervaring:
Ik ben Katholiek opgevoed als kind maar had er verder niet veel mee. Toen ik een jaar of vijf-zes-zeven was wel. Het liefste wat ik toen deed was priestertje spelen. Bij ons op de boerderij stond een oude schuur vol met strobalen. Daar maakte ik een altaar van, met een wit laken erover en ik deed een witte doek om mijn schouder. Die zocht ik op tussen de lompen. En dan speelde ik of ik een priester was en die de mis ging doen. In mijn kinderjaren was ik ook misdienaar en heel veel Latijns was voor mij een makkie en kon ik wel dromen.
Ik moet er nog even bij vermelden, dat ik na de kennismaking met de Rulof-boeken op een niet normale manier, schopte tegen alles wat maar met de katholieke kerk had te maken. Het was toen voor mij een ware kruistocht.
Ik ging zelfs zover, dat ik op internet de email adressen van alle kerken in Nederland opzocht en hun benaderde met de vraag of ze al wat veranderd waren in hun gedachten over God en verdoemenis.
Daar verder nooit over nagedacht, tot ik op latere leeftijd bij een 'paranormaal' iemand terecht kwam op een beurs. Een buurvrouw van ons stond daar met steentjes en daarom gingen we eens kijken wat er zoal te zien was.
De persoon die ik ontmoette kon mij wel wat vertellen uit het verleden en een vorig leven.
Na een korte behandeling, zei hij tegen mij, je was in een vorig leven kardinaal en toen was je het al niet met dogma's en leer van de lerk eens. Nu in dit leven zit je daar tegenaan te schoppen en dat klopte precies.
Na verloop van tijd is dat stukken minder geworden, dat schoppen, want helpen doet het toch niet.
Diny mijn vrouw zegt nog vaak, dat ik met het schrijven of typen, dat heel outbollig doe, zoal ze dat een paar eeuwen geleden deden.
Zo zijn er voor ieder mens herkenningen van een vorig leven, als je de reïncarnatie accepteert, anders zie je en merk je dat niet.
Henk Roesink.
