HET VERHAAL VAN EEN TURKS JONGETJE. 
Dr. Jürgen Keil, een Oostenrijks psycholoog, luisterde naar Kemal Atasoy, een zesjarig Turks jongetje, dat hem vol overtuiging vertelde over de details van een vorig leven waaraan hij beweerde herinneringen te hebben. Ze ontmoetten elkaar bij de jongen thuis, een comfortabel huis in een betere middenklasserwijk. Bij de ontmoeting waren de tolk van dr. Keil en de ouders van Kemal aanwezig, een goed opgeleid echtpaar dat van tijd tot tijd geamuseerd leek door het enthousiasme waarmee de jongen zijn verhaal deed. Kemal vertelde dat hij in Istanbul had gewoond, 500 kilometer verderop. Hij had als achternaam Karakas gehad en was een rijke Armeense christen die in een groot huis met drie verdiepingen had gewoond. Het huis, zei hij, lag naast dat van een vrouw die Aysegul heette, een bekendheid in Turkije, die vanwege problemen met justitie het land had verlaten. Kemal zei dat zijn huis aan het water stond, dat er boten lagen aangemeerd en dar er een kerk achter stond. Hij vertelde dat zijn vrouwen kinderen Griekse voornamen hadden. Verder zei hij dat hij vaak rondliep met een grote leren tas en dat hij maar voor een deel van het jaar in het huis woonde. Toen Kemal dr. Keil in 1997 ontmoette, wist niemand of zijn verhaal waar was.

Zijn ouders kenden niemand in Istanbul. Kemal en zijn moeder waren daar zelfs nog nooit geweest, en zijn vader had de stad slechts tweemaal voor zaken bezocht. Bovendien kende het gezin geen Armeniërs. Zijn ouders waren alevieten, aanhangers van een moslimstroming, die in reïncarnatie geloven. Ze leken echter weinig waarde te hechten aan de uitspraken die Kemal van tijd tot tijd deed sinds hij nog maar een peuter van twee was. Dr. Keil ging na of de details van Kemals verhaal inderdaad op waarheid berustten. Na een grondig onderzoek naar het bestaan van de persoon die Kemal beweerde te zijn geweest, werd duidelijk dat Kemal nooit toevallig geweten kon hebben van de details van het leven van de man in kwestie.  Nadat dr. Keil en zijn tolk naar Istanbul waren afgereisd, vonden ze het huis van Aysegul, de vrouw over wie Kemal hun had verteld. Daarnaast bevond zich een leegstaand herenhuis met drie verdiepingen dat precies overeenkwam met Kemals beschrijving: het stond aan de waterrand, waar boten lagen aangemeerd, met een kerk erachter. Het kostte dr. Keil vervolgens flink wat moeite om bewijzen te achterhalen dat daar ooit iemand had gewoond die overeenkwam met Kemals beschrijving. Er woonden in die tijd geen Armeniërs in dat deel van Istanbul, en dr. Keil kon niemand vinden die zich herinnerde dat dat ooit wel het geval was geweest.

Toen hij later dat jaar naar Istanbul terugkeerde, sprak hij met functionarissen van de Armeense kerk, die zeiden niet te weten of er ooit een Armeniër in het pand had gewoond. Er waren geen kerkregisters waaruit dat viel op te maken, maar een groot deel daarvan was dan ook door een brand verwoest. Dr. Keil sprak met een oudere man uit de buurt die zei dat er heel lang geleden inderdaad een Armeense familie in het huis had gewoond en dat de kerkfunctionarissen domweg te jong waren om zich dat verre verleden nog te herinneren. Gewapend met die kennis besloot dr. Keil zijn zoektocht naar informatie voort te zetten. Het jaar daarop reisde hij voor de derde keer af naar Istanbul en sprak een gerespecteerd plaatselijk historicus. Tijdens dit gesprek lette dr. Keil er welbewust op dat hij de man geen antwoorden in de mond legde of hem een bepaalde kant op stuurde. De historicus vertelde een verhaal dat opvallende overeenkomsten vertoonde met het verhaal van Kemal. Hij zei dat er inderdaad een rijke Armeense christen in het huis had gewoond; hij was de enige Armeniër in de streek geweest en het gezin had Karakas geheten. Zijn vrouw was Grieks-orthodox en haar familie keurde het huwelijk niet goed. Het echtpaar had drie kinderen, Maar de historicus wist niet hoe die heetten.

Hij zei dat de Karakas-clan in een ander deel van Istanbul woonde en in lederwaren handelde, en dat de man in kwestie zich vaak had vertoond met een grote leren tas. Hij vertelde bovendien dat de man alleen tijdens de zomermaanden in het pand had gewoond. Hij was in 1940 of 1941 overleden. Hoewel dr. Keil niet kon achterhalen of de vrouwen de kinderen zoals Kemal had gezegd Griekse voornamen hadden, was de vrouw wel afkomstig uit een Griekse familie. De voornaam die Kemal de man had gegeven, bleek het Armeense woord voor 'aardige man' te zijn. Dr. Keil wist niet of mensen meneer Karakas daadwerkelijk zo hadden genoemd, maar het verraste hem wel dat Kemal een naam had genoemd die meneer Karakas heel goed zou kunnen hebben getypeerd, hoewel niemand in Kemals omgeving het woord kende. Hoe kon deze kleine jongen, die in een stad 500 kilometer verderop woonde, zoveel weten over een man die vijftig jaar voor Kemals geboorte in Istanbul was gestorven? Het was onwaarschijnlijk dat hij ooit iets had gehoord over de man over wie dr. Keil pas na veel moeite informatie wist te achterhalen. Hoe viel dit te verklaren? Kemal gaf op die vraag een heel simpel antwoord: hij beweerde dat hij in een vorig leven die man was geweest. Kemal staat met zijn uitspraken niet alleen. Kinderen over de hele wereld hebben herinneringen aan vorige levens beschreven. Al meer dan 40 jaar proberen onderzoekers dergelijke verhalen na te trekken. In dossiers die liggen opgeslagen bij de Division of Personality Studies van de universiteit van Virginia worden meer dan 2500 cases beschreven. Sommige kinderen beweren dat ze overleden familieleden zijn en andere beschrijven vorige levens van onbekenden. Vaak gaat het zo: een heel jong kind vertelt over herinneringen aan een ander leven.

Het kind is overtuigd van de echtheid van zijn herinneringen en wil op zoek gaan naar zijn andere familie. Wanneer het kind namen noemt, of voldoende details over die andere plek geeft, kan de andere familie worden getraceerd, en vervolgens ontdekt men dat de verhalen van het kind overeenkomen met het leven van iemand die in het recente verleden is overleden. Herinnerden Kemal en die andere 2500 kinderen zich inderdaad wat ze zich meenden te herinneren: gebeurtenissen uit vorige levens? Die vraag houdt onderzoekers al jarenlang bezig.  
D. J. K. 


counter free
Google Analytics Alternative