INZICHT DOOR OVERWINNING OF OVERWINNING DOOR INZICHT?
Velen proberen te overwinnen. Het geeft niet wat. Ieder van ons heeft wel iets. Maar zij slagen niet. Tientallen jaren kunnen hiermee heen gaan zonder het doel bereikt te hebben. Ik heb het dan niet eens over diegenen die wel willen, maar de strijd schuwen. Neen, wij zijn de strijd aangegaan. Wij zijn op weg gegaan naar ons eigen Golgotha, met een sterke wil en de verwachting van vele moeilijkheden in onze bagage. Zonder dat we het zien echter, zit er nog veel meer in die bagage, waardoor de last - al klimmend - lood en lood zwaar wordt. Waardoor terugvallen onvermijdelijk is. We gaan op weg. De eerste klippen omzeilen we. Dat geeft moed. Verder gaan we. Het pad is smal, het moeras van de twijfel ligt er naast. Bij de volgende klip komt onverwachts het zwaartepunt in je bagage anders te liggen, waardoor je het moeras in moet. Maar daar was je op voorbereid. De vaste wil om het doel te bereiken trekt je er weer uit. Nat, vies en bemodderd ga je verder. Bij de volgende stap glijd je uit, weer het moeras in. Je schoenen soppen en worden loodzwaar. De spieren worden moe en manen tot rusten!


Toch verder. Maar het moeras heeft zijn werk al gedaan en de krachten van de wil nemen af. Bij elke stap vooruit glijd je weer een stukje terug. Een aantal karaktereigenschappen in je bagage vieren feest, want vooruitgaan is er niet meer. De stokken en zwepen die ze meegebracht hadden, hoefden niet eens te worden gebruikt En dan is het gebeurd ..... Met een roetsj sta je weer met beide benen op de grond, terug naar af. Een ervaring rijker, een illusie armer. Maar je bent niet voor niets op weg gegaan. Iets in je leven zet je aan tot een volgende poging. Die ook mislukt ...... Nog een poging. Je komt heel ver, maar toch nog lang niet tot daar, waar de overwinning wacht. Weer een poging en je komt niet verder dan de eerste keer. Dan ga je nadenken. Je houdt jezelf voor, dat de strijd nutteloos is. Je kunt toch niet winnen, want het inzicht om alle klippen te omzeilen ontbreekt. Je gaat zoeken. Je probeert de volgende reis voor te bereiden om je te beschermen tegen onverwachte moeilijk- heden. Je gaat weer op weg. Het begin lukt aardig, maar het einde is zoals bij de vorige keren. Stil in een hoekje komen de vragen. Waar ben ik mee bezig? Waarom doe ik dit eigenlijk? Wat betekent Golgotha eigenlijk? Je hebt gehoord en gelezen, wat Golgotha betekent voor de mens. Je hebt ja en amen geknikt en het prachtig gevonden. Nu sta je er zelf voor en blijkt, dat je er niets, niets van begrepen hebt. Mooie woorden en mooie gevoelens waren eten en drinken voor je. En nu het eigen beleven komt, sta je in je hemd. Je kijkt naar het voorbeeld van Hem, de Messias, onze hoogste Broeder, die op weg ongenadig slaag heeft gehad met stokken, met zwepen en hun loden uiteinden. Die Zich alle beschimpingen en bespuwingen liet aanleunen. Vernederd en ontkend als de Vertegenwoordiger van ons aller Leven, maar toch bereid om achter je te gaan staan, als je zelf de strijd oppakt. Dan maak je jezelf wijs: 'Hij kon dat, maar voor mij is het teveel gevraagd. ' Golgotha. Voor velen een zwaar beladen woord. Maar niets is minder waar. Niemand van ons kan heen om de Weg die Hij ons heeft gewezen. Voor grote zaken niet; maar ook niet voor kleine zaken, zoals een karaktertrekje, zoals een gedachte. Geïnspireerd door het machtige voorbeeld van de Mens van Liefde en Eenheid, doe je een nieuwe poging. Inspiratie is echter geen goed vervoermiddel. Het kan je een eind brengen, maar ergens onderweg is de accu leeg en moet je zelf verder op eigen kracht. Weer met het bekende gevolg. Weer nadenken, analyseren. Je kijkt je bagage na en ziet de puinhoop, die je hebt geprobeerd mee te torsen. Allerhande karaktertrekjes, die je uit je evenwicht proberen te trekken of die onderweg het anker uitgooien. Daar waar honderd procent inzet werd vereist - wil je je doel bereiken - zogen zij tientallen procenten weer weg. Een enkele mogelijkheid blijft er dus over: Als een kind je eigen Golgotha beleven. Alle andere bagage moet voor dat doel aan de kant. En weer ervan overtuigd: Er zijn erbij, die hun messen hebben geslepen en stokken en zwepen voor gebruik gereed hebben. Dat wordt je weg:

Als één kracht op weg naar het doel. Ontdaan van al het andere willen, dat de menselijke persoonlijkheid vormt. Het kind in ons heeft wonderbaarlijke krachten. Het voelt het beuken en de slagen van de karaktertrekken aan de kant, maar is er tegen bestand. Onversaagd trekt het verder en is dankbaar voor de liefde, die hier en daar ook aan de kant te vinden is. Maar de inzet wordt gegeven: Alleen. Tot het uiterste is gegeven. Het kent maar één weg: Vooruit. Het wordt voortgedreven door een kracht die geen twijfel kent. Het is willen op honderd procent. Het wil niet, neen, het is die wil. Dan pat kun je alles geven. En ziet. Het laatste stukje van je tocht wordt verlicht en prachtige bloemen groeien overal. Maar blijf eraf, want zij zijn nog niet verdiend. Het moeras is weg. De neiging tot rusten om ervan te genieten is de laatste die nog probeert je een dreun te verkopen. De klap wordt opgevangen, maar doet verschrikkelijk pijn.
Aan het einde van een slopende tocht staat alles gespannen en is niet flexibel genoeg meer om klappen te verwerken. De volle mep wordt geïncasseerd in alle hevigheid. Maar zij is nodig. Nu pas gaan de ogen open en is het inzicht daar. Nu pas is er de kracht en de liefde aanwezig om datgene wat je hebt overwonnen te dragen en te blijven dragen. Denk niet, dat je klaar bent na de overwinning. De verdiende kracht en inzet moeten nu worden aangewend om het bereikte resultaat in stand te houden. Om de schouders te kunnen zetten onder het stukje Leven, dat nu tot ons bewustzijn behoort. En dat dient als voedingsbodem voor de bloemen, die nu mogen worden geplukt en naar het Golgotha mogen worden gebracht van de Mens die de Vertegenwoordiger is van het liefste en schoonste stukje van ons eigen hart.
M. W.  


counter free
Google Analytics Alternative