DE LEER VAN DE HEMELEN. 
Wat leren nu de Engelen over deze gewichtigste van alle vragen?  Wat aanschouwden zij, toen zij als mens in het gezag der hemelen werden opgenomen en begeleid door hun Meesters zich naar Golgotha spoeden om er de waarheid omtrent Christus leven en handelen te leren kennen? Het antwoord bevat Jozef Rulof's boek ,,De Volkeren der Aarde door Gene Zijde bezien'', hem geschonken door Meester Zelanus als vertegenwoordiger van Gods universeel geworden Kinderen. Voor wie in het aardse, dogmatische denken is opgegroeid zullen Zijn Openbaringen schokkend en profaan zijn. Zij waren het ook voor ons, maar we lieten de astrale leerstellingen tot ons leven spreken, we overdachten ze en maakten ons er één mee. Stout, maar verbijsterend reëel en eenvoudig, ongekend, maar indrukwekkend en bevrijdend, zo zijn de aard en de betekenis van de hemelse Openbaringen het duidelijkst gekenschetst. In hun licht schrompelen de stoffelijke opvattingen ineen tot klein menselijke gevoelens, onmachtig om ook maar een gering deel van de Goddelijke werkelijkheid tot bewustwording te brengen. Ontzaglijk en revolutionair zijn de mededelingen van de Hemelingen, ze moeten het zijn, doordat zij uit Gods Persoonlijkheid gestalte ontvingen! Dit dan zijn de waarheden, die de Engelen, knielend op Golgotha, uit Christus mond ontvingen: Toen God aan zijn schepping begon en Zichzelf in biljoenen deeltjes splitste, ontving Christus met ons het leven. Hij was als wij en kreeg van Zijn Vader niet meer. Als rechtvaardige God kon Deze voor geen van Zijn Kinderen onderscheid maken. Als een Vader van Liefde kon Hij onmogelijk het ene kind boven het andere stellen en een astraal wezen scheppen; dat als Zijn enige volmaakt Zoon in de ruimte hoog boven Zijn andere schepselen zou tronen. 

Zo maakte Christus alle stadia van het leven door, Hij leerde de door Zijn Vader geschapen stoffelijke en astrale wetten kennen, bouwde aan de hellen en de hemelen,  overwon de ene kosmische graad na de andere en bereikte eindelijk het Alstadium, zodat Hij kon zeggen: ,,Ik en Mijn Vader zijn één!'' Alleen door het ganse Goddelijke Scheppingsplan graad na graad te ontmoeten, te verkennen en eigen te maken, is Christus Goddelijk geworden en alleen dardoor is Hij God en mens tegelijk. Wordt Zijn Heilige Persoonlijkheid nu geringer, wordt zij erdoor mismaakt? Nee! Dit deden de kerken door hun dogma. Zij brachten een scheiding tussen Hem en ons en maakten Hem onbereikbaar door Hem een hogere scheppingsvorm toe te kennen. Iedere voetstap, die wij op Aarde of in de andere werelden Gods zetten, is ook door Christus geplaatst. Onze evolutie was de Zijne, onze strijd naar bewustwording werd door Hem volbracht. Ons falen werd ook Zijn deel, zoals Zijn victorie eens de onze zal zijn! Geen kind van God, ook Christus niet, bleef buiten de disharmonie. Dit was ook niet mogelijk. Zoals een kind door te vallen leert lopen, leerden wij door de duisternis van de disharmonie de reine zekerheid van het licht kennen. God wist, dat wij ons als mens in het geweld van Zijn Wetten zouden vergeten, maar Hij wist ook, dat we door te vallen zouden leren en dat het ene zielenleven het andere zou helpen om tot Hem terug te keren. Hij schiep niet eerst twee mensen, Hij schiep er biljoenen. Hij bouwde geen paradijs om er de mensen na het eten van een vrucht weer uit te verdrijven. Hij werd niet beledigd en eiste geen voldoening. Zo handelt alleen een menselijke God. Op het ogenblik, dat Hij ons schiep, had Hij ons niet meer te schenken. Hij gaf Zichzelf aan ons en hierdoor wist Hij, dat Hij Zichzelf eens in Zijn volheid door ons verstoffelijkt zou zien. Als eersten bereikten Christus en de Zijnen dit Goddelijke stadium. 

Met al Hun vermogens, met al Hun geluk kunnen zij echter eerst volledig zijn, wanneer elke door God geschapen ziel Hun hoogte heeft bereikt. In dat gevoel keerde Christus terug naar de Aarde om daar eens en voorgoed de Wetten en de Wensen van Zijn Vader bekend te maken. De ook eens door Hem beleefde graad van het aardse leven kennend, wist Hij heel goed, dat wat Hij namens Zijn Vader eiste, de mensen een soort waanzin zou schijnen. Dit legde Hem de plicht op de uitvoerbaarheid van die Wetten door Zijn eigen leven te bewijzen. Hiertoe en hiertoe alleen aanvaardde Hij de kruisdood! Aan het schandhout op Golgotha maakte Hij Zijn eigen geboden waar, die, welke voorschreven, dat de mens, waar en wanneer dan ook, in liefde zou handelen. Daar bewees Hij, dat alleen de daad, door de mens op eigen kracht volbracht, betekenis had voor God en Hemzelf. Zo en niet anders is de betekenis van Christus Leven en Kruisdood. De dogma's leren, dat God toornt en wreekt, dat Hij onze zonden aan Zijn Zoon met de dood des kruises heeft gestraft en dat Deze ons met de enige offerande Zijns lichaams verlost heeft. Christus echter roept van Zijn Kruis Gods kinderen toe, dan Zijn en Hun Vader alleen liefde is en niet wreken of veroordelen kan en dat zij de hemelen slechts op eigen kracht kunnen verwerven, zoals Hijzelf dit bewees! Twee leerstellingen, een aardse en een Goddelijke. De eerste, gebouwd op overleveringen van stoffelijk gebonden mensen, de tweede op verschrikkelijke, maar daardoor onherroepelijke wijze waar gemaakt door de Godmens, hangend aan een paal, tronend boven de massa. De laatste is de onze. Aan u om te kiezen, welke gij wilt navolgen. Die, welke u misleidt en schaadt door een ander voor de delging (aflossing) van uw zonden en uw verlossing verantwoordelijk te stellen, of die, welke u dwingt tot een vreselijk, langdurig gevecht tegen uzelf, maar die u eens, zoals Christus het ondervond, gaaf en krachtig zal voeren tot voor de poorten van het Koninkrijk Gods! 
L.U. 



counter free
Google Analytics Alternative