DODENHERDENKING.
De dood is geen stilstand, maar vooruitgang, op Golgotha kreeg de dood betekenis voor uw aardse leven. Een dood is er niet, want Christus bracht door Golgotha het ,,Eeuwigdurende Leven"naar de aarde en legde deze oneindigheid in uw handen. Dat heeft Golgotha u geleerd. U bent het dus, die zich op Golgotha moet instellen. Uit de Volkeren der Aarde door Jozef Rulof. Op 2 november is het Allerzielen, een dag waarop velen hun doden herdenken. Wij zien nog dat oude moedertje dat enige weken geleden met een bos prachtige bloemen in haar armen voor het graf lag geknield van haar zoon, die tijdens de oorlog was gesneuveld. Welk een liefde, maar vooral welk een verdriet, sprak er uit dit gelaat van het oude vrouwtje! Misschien had zij maar één zoon gehad en bezat zij nu geen kinderen meer. Wellicht stond zij nu helemaal alleen in het leven. Dit vrouwtje was zo in gedachten verdiept, dat niemand het zou hebben gewaagd haar te storen. Dit zou voor haar gevoel dan ook heiligschennis zijn geweest. Toch hadden we gaarne met haar willen praten, doch iets zei ons echter, dat dit moedertje niet mocht worden gestoord en dat zij bovendien geen hulp wilde hebben! Zij voelde zich nu één met haar zoon, juist door haar verdriet. Wij liepen in gedachten verzonken verder langs de graven en bewonderden de prachtige bloemen en kransen, die op de meeste graven lagen uitgespreid. Waarom toch gaan de mensen hun doden op het kerkhof opzoeken?

In de graven, die er bovenop misschien prachtig en verzorgd uitzien, is toch alleen maar een rottingsproces te beleven! Waarom meent men dat contact met onze geliefden alleen op een dergelijk oord van verschrikking mogelijk is? Hoevelen, denkt u, zouden aan het graf blijven indien zij slechts maar één blik onder de grond konden werpen?! De verlichte mens, die in een voortbestaan na de ,,dood" gelooft, zoekt zijn geliefden niet op bij het graf. Zou ons moedertje helderziend zijn geweest, dan had zij zich er van kunnen overtuigen, dat haar zoon, die zij zo beweende aan het graf, op dat ogenblik achter haar stond en even verdrietig was als zijn moeder, doordat zij niet ,,wist" en doordat zij niet was te bereiken! Haar geloof verbood haar om zich met ,,duivelsgedoe" in te laten. Het ,,duivelsgedoe" van enkele hoogstaande spiritisten echter hadden haar er van kunnen overtuigen, dat haar zoon minstens even intensief leefde als zij en dat zij door haar verdriet haar zoon slechts belemmerde om zijn verdere weg tot God af te leggen! Door het verdriet van dit moedertje werd haar zoon steeds weer tot de aarde getrokken! Wanneer de mens slechts wist, welk een beletsel en welk een rem het voor onze geliefde gestorvenen is, wanneer zij worden betreurd, dan zou alles op slag veranderen! Door onze gedachten houden wij hen vast! Wij belemmeren hen, die wij juist het meeste liefhebben en dit alles omdat wij onbewust zijn! Wij ,,weten" te weinig van de ,,dood" af!! Vanzelfsprekend zal het voor elke vrouw en voor elke man een enorm verdriet betekenen wanneer hun zoon van hen heengaat. Er zou of totale gevoelloosheid of een ,,bovenmenselijk" bewustzijn voor nodig zijn om zulk een slag te dragen zonder verdriet te voelen. Toch zijn er mensen, die dit gevoel weten op te brengen, omdat zij ,,weten". Immers, is het niet zo, dat de ,,dood" juist de machtigste genade voor de mens betekent die er is?

Is de ,,dood" juist niet het begin van een hoger leven? Is de ,,dood" juist niet een verlossing uit deze -- door de mens -- misvormde wereld? Lost de ,,dood" niet al onze ziekten en moeilijkheden op? Bespaart de ,,dood" velen niet een lijdensweg? Moeten wij daarom verdriet hebben? Waarom huilen wij bij het lichaam van de ,,dode"? Weten wij nu nog niet, dat dit lichaam er slechts één is uit miljoenen en dat wij reeds miljoenen malen dit omhulsel hebben moeten afleggen? Beseffen wij nog niet, dat zulk een ,,stofkleed" ons alleen tijdelijk, heel even, van dienst is teneinde plaats te maken voor een ander ,,kleed", dat ons een hoger bestaan kan verschaffen? Leert de metafysica ons niet, dat de geest van de mens alleen gebruik maakt van de stof om verder te kunnen uitdijen? Volgt hieruit niet dat het stofkleed, (ons huurpakje), een ondergeschikte rol speelt in ons bestaan? Even goed als ons kostuum of onze jurk ons in staat stelt om de maatschappij te mogen beleven, zo stelt het lichaam onze geest in de gelegenheid de planeet aarde te kunnen overwinnen! Wij zullen het versleten ,,pakje" of ,,jurkje" heus niet behuilen, nadat wij het hebben afgelegd! Waarom huilen wij dan om de lichamen van de ,,gestorvenen"? Een moeder die haar ,,gestorven" kind zou mogen aanschouwen, zou van louter geluk wenen in plaats van verdriet.

Inderdaad is God een Vader van Liefde voor de mens en zelfs de ,,dood", de verschrikkelijke, meedogenloze, onbarmhartige ,,dood" betekent in werkelijkheid de grootste genade en de machtigste liefde, die God zijn schepselen ooit heeft verleend. Ware het niet voor de dood, hoe zouden wij dan kunnen evolueren? Hoe zou al het leven een hogere vorm kunnen aannemen, als er geen ,,dood" zou zijn? Vormt de ,,dood" voor ons niet de brug naar een Goddelijk bestaan? Wanneer zal de mensheid leren om de ,,dood" te zegenen in plaats van te vrezen en te verafschuwen?!! Wanneer zullen de rottende lichamen worden gelaten voor wat ze zijn?! Voelt u niet de geestelijke armoede om aan een graf, bij een ontbindend lichaam te gaan wenen? Wanneer wij behoefte hebben om onze ,,doden" te herdenken, laten wij dit dan doen door liefdevolle gedachten naar hen te zenden! Laten wij zo nu en dan een bloemetje bij hun portret plaatsen als blijk van onze liefde voor hen! Laten wij dit dikwijls doen! Niet alleen met ,,Allerzielen"! Indien wij aldus handelen, dan bewijzen wij aan onze geliefde ,,doden" meer eer, dan wanneer wij bij hun graf wenen. Onze liefde voor hen zal omslaan in geluk, dat ook door hen zal kunnen worden beleefd. Nu zijn onze gedachten voor hen die ons voorgingen, stuwend in plaats van remmend!! Nu handelen wij bewust in plaats van onbewust! Nu geven wij blijk de dood te hebben overwonnen! Nu is de dood een vriend van ons geworden! Een vriend, die onze geliefden en ons naar hogere gebieden leidt! Nu wenen wij niet meer, maar danken God voor Zijn onuitsprekelijke genade! Nu kunnen wij met blijdschap en met rust het ogenblik afwachten waarop deze grote vriend van de mensen ook bij ons zal aankloppen! Onze allergrootste vriend! DE DOOD!
Sinclair Weston. 


counter free
Google Analytics Alternative