BDE van dokter Mary Neal.Dokter Mary Neal.
Dr. Neal is ruggengraatchirurg en komt uit Jackson Hole, Wyoming.Voorheen was ze hoofd ruggengraat-chirurgie aan de universiteit hier vlakbij. Ze heeft een ongelofelijk verhaal over naar de hemel gaan en terugkomen. Haar boek heet ook zo. Ze beschrijft voor ons haar ervaring van sterven, naar de hemel gaan en terugkomen om erover te vertellen.Interview:
RS: Welkom, dr. Mary Neal. Wat fijn dat je hier bent.
DMN: Vind ik ook.
RS:Geweldig om hier met je over te kunnen praten. Je hoort zoveel verhalen over mensen die sterven en naar de hemel gaan. Maar jij bent specialist. Je bent wetenschapper.
DMN: Ja, en een scepticus.
RS:Ik ben verschrikkelijk benieuwd. Ik zei net tegen je: Nog niks zeggen. Ik wil dit gesprek live voeren. Want het is fascinerend. Het begint in Zuid-Amerika, waar je met je man was. Wat gebeurde er toen?
DMN: Ik was aan het kajakken in Chili op een rivier vol watervallen. Niet zoals de Niagarawatervallen of zo maar watervallen van 3 tot 6 meter hoog. Gekkenwerk, zal een niet-kajakker denken maar voor mij heel goed te doen. Toen ik een waterval nam keek ik omlaag en zag in de diepte een kolkende massa. Je zag niet waar je eruit kon. Ik ging over de rand en mijn boot bleef steken tussen de rotsen onderaan de waterval. Ik kwam met boot en al onder water te zitten.
RS:Zat je met nog iemand in de boot?
DMN: Nee, het was een eenpersoons kajak.
RS: Je had wel een helm op en zo?
DMN: Natuurlijk.
Als chirurg kan ik goed kalm blijven in stressvolle situaties. Ik probeerde de boot los te schudden en het spatzeil los te trekken, allerlei technieken om mezelf te bevrijden. Ik deed dat een aantal keren en al gauw werd het duidelijk dat het niets uithaalde. Ik had geen lucht meer en was te ver van de oever om op hulp te kunnen rekenen. Verstandelijk begreep ik dat mijn angst voor verdrinking bewaarheid werd. Ik ben een ontzettende waterrat, maar ik zou verdrinken.
Als chirurg kan ik goed kalm blijven in stressvolle situaties. Ik probeerde de boot los te schudden en het spatzeil los te trekken, allerlei technieken om mezelf te bevrijden. Ik deed dat een aantal keren en al gauw werd het duidelijk dat het niets uithaalde. Ik had geen lucht meer en was te ver van de oever om op hulp te kunnen rekenen. Verstandelijk begreep ik dat mijn angst voor verdrinking bewaarheid werd. Ik ben een ontzettende waterrat, maar ik zou verdrinken.
RS Was je altijd al bang om te verdrinken?
DMN: Ja. Ook al ben ik dol op water. Toen maakte ik een heel bewuste keuze. Op dat moment vroeg ik God niet om me te redden maar dat zijn wil zou geschieden. Ogenblikkelijk werd ik omgeven door de fysieke sensatie te worden vastgehouden getroost en gerustgesteld. Ik wist dat het goed zou komen met m'n man en vier kinderen. Alles zou goed komen of ik zou sterven of niet.
RS:Voelde je dat voordat of nadat je stierf?
DMN: Wat denk je? Voor mij was het een naadloze overgang. Ik vond het heel merkwaardig. Ik wist dat ik al te lang onder water was om nog te kunnen leven. Maar een plotselinge overgang was er niet. Ik geloof dat Jezus me vasthield en troostte. Ik voelde de boot nog wel en ik voelde de kracht van de stroming. Het water trok me uit de boot en ik wist dat ik dood moest zijn maar pas toen mijn geest zich losmaakte van mijn lichaam en ik uit het water was en zag hoe mijn lichaam aan wal werd gebracht en ze begonnen te reanimeren, toen dacht ik eindelijk: O, blijkbaar ben ik dood.
RS:Dus je was dood, maar je zag jezelf van buitenaf? Keek je neer op jezelf?
DMN: Toen mijn lichaam over het voordek werd getrokken voelde ik hoe mijn geest werd losgetrokken alsof je twee stukken tape van elkaar lostrekt. Toen mijn lichaam vrijkwam voelde ik mijn geest losraken van mijn lijf. Ik steeg op uit het water en werd begroet door een groep mensen, wezens, geesten, ik weet niet hoe ik ze moet noemen. Al die woorden betekenen voor ieder mens weer wat anders. Maar ze waren uitgelaten van vreugde om mij te zien en omgekeerd. En toen ik bij hen was, kon ik terugkijken naar de rivier zag ik dat ze me uit het water haalden en begonnen te reanimeren. Ik werd meegenomen over een prachtig pad, naar een soort grote zaal. De toegangshal, stel ik me voor. Maar dat grote vertrek was zo schitterend. Het is niet te beschrijven. Een soort schoonheid van zo een intensiteit, dat ik hem niet alleen kon zien maar ook kon proeven en horen. Die hal was vol van Gods liefde. Pure, complete, absolute, onvoorwaardelijke liefde.
DMN: Toen mijn lichaam over het voordek werd getrokken voelde ik hoe mijn geest werd losgetrokken alsof je twee stukken tape van elkaar lostrekt. Toen mijn lichaam vrijkwam voelde ik mijn geest losraken van mijn lijf. Ik steeg op uit het water en werd begroet door een groep mensen, wezens, geesten, ik weet niet hoe ik ze moet noemen. Al die woorden betekenen voor ieder mens weer wat anders. Maar ze waren uitgelaten van vreugde om mij te zien en omgekeerd. En toen ik bij hen was, kon ik terugkijken naar de rivier zag ik dat ze me uit het water haalden en begonnen te reanimeren. Ik werd meegenomen over een prachtig pad, naar een soort grote zaal. De toegangshal, stel ik me voor. Maar dat grote vertrek was zo schitterend. Het is niet te beschrijven. Een soort schoonheid van zo een intensiteit, dat ik hem niet alleen kon zien maar ook kon proeven en horen. Die hal was vol van Gods liefde. Pure, complete, absolute, onvoorwaardelijke liefde.
RS:Je bent er duidelijk niet gebleven.
DMN: Dat wilde ik wel.
RS:Dat hoor ik vaker. Je wilde helemaal niet terugkomen.
DMN: Ik hou meer van mijn man en kinderen dan van wat ook hier op aarde. Maar toen had ik het gevoel dat ik thuis was. Ik kreeg te horen dat het mijn tijd nog niet was. Ik had nog werk te doen. Ik moest terug naar mijn lichaam en toen ik klaagde en protesteerde kreeg ik een soort waslijst mee van dingen die ik nog moest doen op aarde en verwachtingen voor m'n leven.
RS: Wat was het belangrijkste?
DMN: Bovenaan de lijst stond: Mijn verhaal delen met anderen. Om ze zo te overtuigen van Gods grenzeloze liefde voor elk van ons zelfs voor mensen die ik niet mag of afkeur. Maar belangrijker nog, mensen ervan overtuigen dat God er is en werkzaam is in ieders leven. Als we maar de tijd nemen om te kijken. Als we naar ons eigen leven kijken en God vinden kunnen we de overgang maken van geloof naar absoluut vertrouwen in Gods beloften. En dat verandert ons leven diepgaand. Als we kunnen accepteren dat al zijn beloften waar zijn, hoeven we niet bang te zijn voor de dood maar kunnen we ons richten op iedere dag en doen waarvoor we hier zijn: Gods licht zijn in de wereld.
RS:Voordat je stierf was je bang om te verdrinken. Ben je nu nog bang voor de dood?
DMN:Nee, ik kan amper wachten.
RS:Je verhaal was een inspiratie voor mij en iedereen hier. Dank je wel. Ik vond het een groot voorrecht. Dank je. God houdt van je en wij ook.
M. N.
M. N.
